Η φιλία στο διαδίκτυο

Ο καθηγητής της Ανθρωπολογίας Robin Dunbar, του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, κάνοντας μια έρευνα υποστηρίζει ότι ο αριθμός των διαδικτυακών φίλων στο face book, δεν αντιπροσωπεύει τον πραγματικό αριθμό των φίλων στην πραγματική ζωή. Κάτι που φυσικά δεν θα μπορούσε να ισχύει.

Και αυτό ισχυρίζεται, γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να χειριστεί περισσότερους από 150 φίλους. Έτσι λοιπόν αυτό φανερώνει ότι οι χιλιάδες φίλοι που εμφανίζονται σε πολλούς λογαριασμούς χρηστών του Face book, είναι καθαρά εικονικοί και δεν λειτουργούν ως φίλοι πραγματικοί, δηλαδή η εμφάνιση τους είναι άσκοπη λογικά.

Ο αριθμός 150 δεν είναι τυχαίος, αφού αποτελεί μέρος μια άλλης θεωρίας του Dumbar που ανέπτυξε το 1990. Βάσει αυτής της θεωρίας η ποσότητα των πληροφοριών που μπορεί το μέρος του εγκεφάλου της συνειδητής σκέψης να διατηρήσει είναι αυτό το νούμερο.

Η έρευνα λοιπόν έδειξε ότι αποτελεί συνήθεια των χρηστών να συνομιλούν με συγκεκριμένα άτομα από τους φίλους τους στο Face book που μπορεί να φτάνει τους 150, ενώ μπορεί να διαθέτουν όμως πάνω από 1.500 φίλους.

Μπορεί όμως να υπάρξει φιλία μέσω ιντερνετ; Πάλι σύμφωνα με μελέτες της AOL, μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες τηλεπικοινωνιών και Διαδικτύου στην Αμερική, φαίνεται ότι οι γυναίκες και ειδικά μετά τα 40 περνούν τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο τους συνδεδεμένες στο ιντερνετ. Σερφάρουν κατά 50% περισσότερο χρόνο κάθε εβδομάδα σε σχέση με τους άντρες, παίζοντας παιχνίδια και μάλιστα το 44% των γυναικών αυτής της ηλικίας δημιούργησαν και νέες διαδικτυακές φιλίες μέσα από αυτά τα παιχνίδια. Ένα δε 20% από αυτές δήλωσε ότι συνέχισαν τις φιλίες αυτές και στον πραγματικό κόσμο.

Παλιότερα πίστευα ότι ο χώρος του διαδικτύου ήταν τόπος που δεν μπορούσε κάποιος να κάνει πραγματικούς φίλους. Σιγά σιγά όμως άλλαξα γνώμη για το θέμα αυτό, δημιουργώντας πραγματικές φιλίες που έχουν αντέξει στο χρόνο. Η ανωνυμία πολλές φορές βοηθάει να ανοιγόμαστε περισσότερο, και ειδικά όταν κάτι μας πιέζει ή ζητάμε λύσεις!! Αν είσαι τυχερός λοιπόν στην άλλη πλευρά υπάρχει κάποια ή κάποιος πρόθυμος να σε ακούσει, να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα και να γελάσεις, να σου συμπαρασταθεί στη λύπη σου ή ακόμα και να σε βοηθήσει να βρεθεί λύση σε κάποιο πρόβλημα σου!!

Αλλά και καυγάδες μπορούν να υπάρξουν σε αυτό το χώρο και ο λόγος είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που το πρόσωπο που βγάζουν σε forum ή στα chatrooms ή στο face book, δεν έχει καμμία σχέση με αυτό της πραγματικής τους ζωής…ίσως γιατί αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται ή ντρέπονται να παραδεχτούν αυτό που είναι!! Όμως και στην καθημερινότητα μας το ίδιο δεν συμβαίνει; Πόσοι φίλοι δεν μας απογοήτευσαν και που ζήσαμε μαζί τους όμορφες στιγμές της ζωής μας; Δεν διανοηθήκαμε όμως να βγάλουμε την φιλία από την ζωή μας…συνεχίσαμε να πιστεύουμε σε αυτήν!!!!

Κάπου πριν από χρόνια διάβασα σε ένα σάιτ ή μπλόγκ δεν θυμάμαι ακριβώς, τα εξής:

«Και είναι τόσο όμορφη αυτή η φιλία, όταν φτάνει να γίνει πραγματική φιλία…γιατί απλά βλέπεις έναν άνθρωπο για πρώτη φορά, όμως σου είναι τόσο οικείος και αγαπημένος μετά από τόσες ώρες συνομιλίας μέσω ιντερνετ ή τηλεφώνου!!! Υπάρχουν φιλίες μου που ξεκίνησαν μέσω ιντερνετ και τώρα είναι σημαντικότερες από αυτές που είναι από την πραγματική μου ζωή»

Και εγώ νοιώθω τυχερή γιατί αυτή τη σκηνή, να γνωρίζω από κοντά αγαπημένες ιντερνετικές φίλες την έχω ζήσει αρκετές φορές και είμαι σίγουρη ότι θα την ξαναζήσω και στο μέλλον!! Η χαρά είναι πραγματικά μεγάλη εκείνη τη στιγμή!!! Αλλά είμαι ακόμα πιο τυχερή γιατί αυτές τις φίλες τις έχω κατατάξει ανάμεσα στις καλύτερες που έχω…

Διαδικτυακά φιλαράκια μου να’στε πάντα καλά!!!!!!!

Η τέχνη της αγάπης

Η αγάπη είναι ενεργητική δύναμη μέσα στον άνθρωπο. Είναι μια δύναμη που γκρεμίζει τους τοίχους που χωρίζουν τον άνθρωπο από τον συνάνθρωπο και τον ενώνει με τους άλλους.Η αγάπη του δίνει την δύναμη να ξεπεράσει το συναίσθημα της απομόνωσης και του χωρισμού, κι ωστόσο του επιτρέπει να είναι ο εαυτός του, να διατηρεί την ατομικότητά του.Η αγάπη είναι δράση και όχι παθητικό αίσθημα. Ο ενεργητικός χαρακτήρας της αγάπης μπορεί να καθοριστεί, αν πούμε ότι αγάπη πρωταρχικά σημαίνει δόσιμο και όχι απολαβή…Αλλά πέρα από το στοιχείο της προσφοράς, ο ενεργειακός χαρακτήρας της αγάπης γίνεται φανερός στο ότι πάντα περιέχει ορισμένα βασικά στοιχεία που είναι κοινά σε όλες τις μορφές της αγάπης.Αυτά τα στοιχεία είναι: φροντίδα, ευθύνη, σεβασμός, και γνώση.

Έριχ Φρόμ

Εάν υποθέσομε ότι ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, οι λόγοι μου ακούονται ως χάλκινος κώδωνας ή αλαλαγμός κυμβάλου. Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια του Θεού και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και εάν διαθέσω τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε από αυτές τις θυσίες.Εκείνος ο οποίος αγαπάει είναι μακρόθυμος κι ανεκτικός, είναι καλωσυνάτος, ευργετικός και ωφέλιμος, δε ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν πράττει άσχημα, δε ζητεί τα δικά του συμφέροντα, δε ερεθίζεται από θυμό και οργή, δε σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν. Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται αδικία, χαίρεται όμως όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Η αγάπη τα πάντα ανέχεται, στα πάντα εμπιστεύεται, για πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.

Επιστολή Απ. Παύλου προς Κορινθίους

Η ανατροφή των παιδιών είναι μόνο γυναικεία υπόθεση;

Σύμφωνα με μια νέα έρευνα Αμερικανών ψυχολόγων, οι άνδρες που έχουν παιδιά είναι καλύτερο να παίζουν μαζί τους, αφήνοντας τις λοιπές φροντίδες της ανατροφής στις μαμάδες.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Σάρα Σόουπ-Σάλιβαν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό αναπτυξιακής ψυχολογίας «Developmental Psychology», κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ζευγάρια έχουν ισχυρότερη και καλύτερη αμοιβαία υποστηρικτική σχέση ως γονείς, όταν ο πατέρας περνάει περισσότερη ώρα παίζοντας με τα παιδιά του και λιγότερη ώρα ταΐζοντας ή πλένοντάς τα, όπως θα έπρεπε -θεωρητικά τουλάχιστον- να κάνει ένας σύγχρονος μπαμπάς.

Όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, ο άνδρας που επιμένει να μπλέκεται στα… πόδια της γυναίκας του, τελικά, καταλήγει να υποσκάπτει τις προσπάθειές της να φροντίσει το παιδί, με αποτέλεσμα όλοι να οδηγούνται σε χειρότερη κατάσταση απ’ όσο, αν οι ρόλοι τους ήταν πιο διακριτοί - ένα συμπέρασμα που, ασφαλώς, θα ικανοποιήσει πολλούς άνδρες!

Η Σάλιβαν παραδέχθηκε ότι είναι απογοητευτικό το συμπέρασμα της νέας έρευνας για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι πατέρες και οι μητέρες θα πρέπει να μοιράζονται ισότιμα τα καθήκοντα φροντίδας των παιδιών. Πρόσθεσε, πάντως, πως αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι η ενασχόληση ενός πατέρα με τη φροντίδα του παιδιού είναι κάτι κακό. «Απλώς, δεν αποτελεί την ιδανική συνταγή για όλα τα ζευγάρια. Είναι δυνατό να υπάρχει μια στερεή σχέση ανάμεσα στους δύο γονείς, χωρίς να μοιράζονται εξίσου τις ευθύνες τις ανατροφής» τόνισε.

Η Σάλιβαν επεσήμανε επίσης ότι, όπως έχουν δείξει προηγούμενες έρευνές της, συχνά οι μητέρες λειτουργούν ως «κλειδοκράτορες», ρυθμίζοντας κατά βούληση αν οι μπαμπάδες θα έχουν περισσότερη ή λιγότερη συμμετοχή στη φροντίδα του παιδιού, επιδεικνύοντας μια αμφισημία συναισθημάτων και επιθυμιών, κάτι που βεβαίως έχουν και οι πατέρες από τη δική τους πλευρά.

Πηγή: zougla.gr

Λύθηκε το αίνιγμα της Τζοκόντα;

Συνεχίζοντας να λύνουν αινίγματα και να αποκρυπτογραφούν μυστικούς κώδικες που έκρυβε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι στα έργα του πριν από 500 χρόνια, οι ειδικοί ανακαλύπτουν συνεχώς νέα στοιχεία που κάνουν την τέχνη του Ιταλού ζωγράφου να μοιάζει όλο και περισσότερο με γεμάτο σασπένς μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν.

Μελετητές παρατήρησαν γράμματα ζωγραφισμένα στα μάτια της Μόνα Λίζα, και τώρα μια Ιταλίδα ιστορικός τέχνης έρχεται να προσθέσει ακόμα μία θεωρία στις αναρίθμητες υποθέσεις για το αινιγματικό χαμόγελο της Τζοκόντα.

Η ιστορικός Κάρλα Γκλόρι ισχυρίζεται ότι έλυσε ένα από τα μυστήρια της Μόνα Λίζα και ανακάλυψε την ίδια την ταυτότητα της γυναίκας, αφού αναγνώρισε μια γέφυρα στο φόντο του έργου.

Η Κάρλα Γκλόρι παρατήρησε ότι πάνω στην πέτρινη γέφυρα αναγράφεται αχνά ο αριθμός 72 και κατέληξε ότι πρόκειται για τη γέφυρα που βρίσκεται στον ποταμό Τρέμπια στη μικρή πόλη Μπόμπιο της Ιταλίας. Συνδυάζοντας δε αυτό το στοιχείο με τα γράμματα S και G που ανακαλύφθηκαν μέσα στα μάτια της Μόνα Λίζα, η Γκλόρι εμφανίζεται πεπεισμένη πως η γυναίκα που απεικονίζεται στον πίνακα είναι η Μπιάνκα Τζοβάνα Σφόρτσα.

Η Σφόρτσα ήταν η κόρη του Λουντοβίκο ιλ Μόρο, του ευγενούς που ηγεμόνευε στο Μπόμπιο και ζούσε πριν από 500 χρόνια, ενώ η Γκλόρι ενισχύει τη θεωρία της λέγοντας ότι τα ζωγραφισμένα γράμματα S και G είναι τα αρχικά της, Μπιάνκα Giovanna Sforza.

«Από την έρευνά μου, έχω ταυτοποιήσει το αντικείμενο με την Μπιάνκα Τζοβάνα Σφόρτσα και τη γέφυρα στο φόντο με αυτή που καλύπτει τον ποταμό Τρέμπια στο Μπόμπιο» δήλωσε η Γκλόρι.

«Πριν από 500 χρόνια το Μπόμπιο ήταν ένα σημαντικό κέντρο πολιτισμού διάσημο για τη βιβλιοθήκη του και επίσης ένα μείζονος σημασίας σταυροδρόμι με κάστρο στο κέντρο του. Είναι πολύ πιθανό ο Ντα Βίντσι να επισκέφθηκε το Μπόμπιο για την περίφημη βιβλιοθήκη του και έπειτα να ζωγράφισε τον πίνακα από μνήμης λίγα χρόνια αργότερα, πιθανώς όταν ζούσε στη Γαλλία. Προφανώς μέσα στους αιώνες η κλίση της γης άλλαξε αλλά ο ελικοειδής χαρακτήρας του δρόμου που βλέπουμε στο φόντο της Μόνα Λίζα είναι ακόμα ορατός στο Μπόμπιο».

Προσέθεσε ότι η δομή της τοξωτής γέφυρας, η οποία έχει ξαναχτιστεί, ήταν πανομοιότυπη με αυτήν που διέσχιζε τον ποταμό Τρέμπια και παρασύρθηκε το 1472 - οι δύο τελευταίοι αριθμοί που είναι ζωγραφισμένοι πάνω στη γέφυρα από τον Ντα Βίντσι.

Όμως, ο ειδικός σε θέματα Ντα Βίντσι, συνταξιοδοτημένος καθηγητής της Οξφόρδης Μάρτιν Κεμπ, δεν έχει πειστεί για τη θεωρία της Γκλόρι: «Το πορτρέτο είναι σχεδόν σίγουρα της (Ιταλίδας ευγενούς) Λίζα Ντε Τζιοκόντο, όσο αντιρομαντική και αντιμυστηριώδης κι αν είναι η ιδέα αυτή. Εχουν σημειωθεί πολλές προσπάθειες να αναγνωριστεί το τοπίο ως μια συγκεκριμένη τοποθεσία και δεν θεωρώ τόσο στενή την ομοιότητα με τη γέφυρα του Μπόμπιο. Εχω μεγάλες επιφυλάξεις για όλες τις απόπειρες να βρεθεί κάποιο σκοτεινό κρυμμένο μήνυμα σε έργα τέχνης της Αναγέννησης».

Αντιδράσεις από ομάδα επιστημόνων

Η θεωρία της Γκλόρι συναντά αντιδράσεις και από την ομάδα των Ιταλών επιστημόνων που ανακάλυψαν τον αριθμό 72 ζωγραφισμένο σε μία από τις καμάρες της γέφυρας. Ο επικεφαλής της έρευνας, Σιλβάνο Βινσέτι, πιστεύει ότι ο αριθμός είναι μια καλυμμένη αναφορά στις μυστικές θεωρίες που απέκτησε ο Ντα Βίντσι στη Φλωρεντία: «Δεν υπάρχει Κώδικας Ντα Βίντσι εδώ, απλώς μηνύματα που αποκαλύπτουν τη σκέψη του. Τόσο ο αριθμός επτά όσο και το δύο είναι πολύ σημαντικοί στον Καμπαλισμό... Αλλά πιστεύουμε ότι η απεικονιζόμενη δεν είναι η Μπιάνκα Τζοβάνα Σφόρτσα, διότι πέθανε σε ηλικία 15 ετών, ενώ η γυναίκα του πίνακα είναι τουλάχιστον 22».

Ο θρύλος της μεσαιωνικής ιταλικής πόλης Μπόμπιο έφτασε να αποτελέσει μοντέλο για το «Ονομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Εκο, ενώ ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ την περιέγραψε κάποτε ως την ομορφότερη πόλη του κόσμου με την ομορφότερη γέφυρα - τη «Γέφυρα του Διαβόλου», γιατί ο μύθος λέει ότι χτίστηκε από τον Διάβολο.

Πηγή: e-go.gr

To Nησί - Το τραγούδι της σειράς (Soundtrack)

ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕ ΔΙΑΒΑΖΕΙ

Μέσα στην τύρβη των γεγονότων και τις τριβές της καθημερινότητας για μια άκομη φορά κάτι το βαθύτατα σημαντικό,για να μην πούμε συγκλονιστικό,πέρασε απαρατήρητο και σχεδόν ασχολίαστο από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους,που είναι οι εφημερίδες και οι εκδότες,ο κόσμος του καθημερινού εντύπου και ο κόσμος του βιβλίου.Μελέτη αποκάλυψε,με αριθμούς πλέον,πόσο λίγο διαβάζει ο Έλληνας και η κοινή γνώμη προσπέρασε αδιάφορη μπροστά σε στοιχεία,που προκαλούν κατάπληξη ακόμα και σ’εκείνους,που έχουν από καιρό συνείδηση της κάθετης μείωσης του αναγνωστικού κοινού σε όλα τα επίπεδα.Πρόκειται για μια τραγική πραγματικότητα,που διαγράφεται ακόμα τραγικότερη αν σκεφτούμε τους τεράστιους αριθμούς,όχι πλέον εκείνων, που αποφοιτούν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και αυτών που περνάνε από ανώτατες σπουδές.

Τι διαβάζει η ελληνική «ιντελιγκέντσια»;Με ποια κριτήρια διαμορφώνει στάση και γνώμη;Πώς πληροφορείται και με ποιους μηχανισμούς περνάει την πληροφόρηση αυτή στα ευρύτερα στρώματα του λαού;Είναι κυριολεκτικά εξωφρενικό μέσα σε αυτήν την πλημμυρίδα των διπλωματούχων και πτυχιούχων να εμφανίζουμε αυτούς τους χαμηλότατους δείκτες σε σχέση με τις άλλες προηγμένες χώρες της Ευρώπης.

Γιατί όμως;Γιατί ο λαλίστατος και «παντογνώστης»μέσος Έλληνας προδίδει την ίδια την πνευματικότητα του με το να διαβάζει τόσο λίγο;Δείγμα,αναμφισβήτητα,αυτής της «παντογνωσίας» του ή ορθότερα και ακριβέστερα της προπέτειας του είναι το επιχείρημα-καραμέλα ότι φταίει η χαμηλή στάθμη των εφημερίδων.Το επιχείρημα αυτό δεν ευσταθεί,διότι πριν απ’όλα δεν έχουν όλες οι εφημερίδες χαμηλή ποιότητα και δεύτερο δίοτι το ίδιο το αναγνωστικό κοινό προτιμάει,άρα επιβάλλει τον τύπο της εφημερίδας,που οι Γερμανοί αποκαλούν»έντυπα του ρεβόλβερ»,τα οποία αποθεώνουν το σκάνδαλο,το έγκλημα και τη χυδαιότητα.

Αντίστοιχα ανακριβές είναι και το επιχείρημα ότι δήθεν όλες οι εφημερίδες «γράφουν τα ίδια»,το οποίο πέρα από το ότι είναι αναληθές,έρχεται και σε αντίφαση με το γεγονός ότι όλοι καταφεύγουμε για την πενιχρή μας πληροφόρηση στο τηλεοπτικό κουτί,το οποίο κάθε άλλο παρά διαφοροποιημένο και πολυσήμαντο εμφανίζεται.

Βέβαια,δε διαβάζουμε όχι μόνο «χαμηλού επιπέδου» εφημερίδες,που δεν ανταποκρίνονται στο διανοητικό μας μεγαλείο.αλλά ούτε βιβλία ποιότητας,που σχεδόν όλα καταλήγουν σε εκδοτικές αποτυχίες,διότι σαρώνονται από την ψευτοσυναισθηματική φληναφολογία,τη σαδομαζοχιστική παραφιλολογία και την εκπορνευτική εντυπολογία.

Διαπίστωση λοιπόν,θεμελιακή:Στη βάση του προβλήματος βρίσκεται όχι η κακή ποιότητα των εφημερίδων,περιοδικών,βιβλίων-που βεβαίως δεν μπορεί να αγνοηθεί-αλλά ο κακής ποιότητας προσανατολισμός του αναγνωστικού κοινού.Ο μέσος Έλληνας δεν αντέχει στον πνευματικό κόπο,προτιμάει την εικόνα,το σύνθημα,τον ηχηρό τίτλο.Άμεσο αποτέλεσμα:Η σκέψη ναρκώνεται,ο σταχασμός μορφινίζεται,τη θέση της διαλεκτικής συλλογιστικής παίρνουν ήχηρά φραστικά «σκαμπίλια» και το φιλοθεάμον κοινό εντυπωσιάζεται από συνθηματολογικές ασυναρτησίες.

Υπάρχουν,τελικά,ευθύνες γι’αυτήν την κατάσταση;Τεράστιες,που ερμηνεύουν το γεγονός ότι το αναγνωστικό κοινό όχι μόνο αναλογικά,αλλά και σε πολλές περιπτώσεις απόλυτα μειώνεται αντί να αυξάνει σε κλίμακα αντίστοιχη με την αύξηση των «γραμματιζούμενων».

(Το κείμενο είναι απόσπασμα από δοκίμιο του Β.Φίλια,το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Κοινωνιολογικές προσεγγίσεις»,εκδ Σύγχρονη Εποχή)